Σαν το αγαπημένο μου malt....

16 ετών γίναμε λατρεία μου!

16 χρόνια με αντέχεις (και θεωρείς και τον εαυτό σου τυχερή γυναίκα-τρομάρα σου!)...

Θα μας ευχηθώ λοιπόν και πάλι αυτό που από πιτσιρίκια λέμε ο ένας στον άλλον:

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΚΑΛΑ.

Όσο για τα ΠΟΛΛΑ, είμαι σίγουρος... 

Τα πάνω και τα κάτω...

Λένε ότι η ζωή συνεχίζεται...
Για κάποιους, εκτός προβλήματος, συνεχίζεται πάντοτε πιο εύκολα.

- Χθες μου γέλασες και έβγαλες και ήχο (σπαρταριστό) αγοράκι μου!!!
Νόμιζα ότι έσπασα το φωτιστικό με τους πανηγυρισμούς μου, τρελή χαρά.

- Σήμερα συζητούσα για το διαζύγιο δύο γνωστών μου, που έχουν ένα κοριτσάκι 8 ετών, και σφίχτηκε η ψυχή μου...

Ρόδα είναι η ζωή, πράγματι.

Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν αντέχεται...

Λέγεται -και το πίστευα κι εγώ μέχρι προχθές- ότι σε κάθε κηδεία πέφτει νομοτελειακά και γέλιο (έστω και λίγο).

Αυτό όμως δεν αντέχεται, δε μπορεί να το συλλάβει ο νους...

Ακόμη παλεύω να το χωνέψω.

Χωρίς λόγια...

(Διαβάζεται πιο "εύκολα" αν ακούς αυτό ταυτόχρονα...)


Κυριακή 21/11, 18:53' μ.μ.:

- Έλα ρε, με πήρες. Τί κάνεις;

- Δεν είμαι καλά. Δηλαδή όχι εγώ, ο μικρός...

- Τί έγινε;

- Είχε ανησυχία όλη την εβδομάδα, την Πέμπτη είχε υπνηλία και του κάναμε εξετάσεις.

- ...

- Έχει όγκο στο κεφάλι του, καταλαμβάνει το μισό κεφάλι του !

- ...

- Δεν ξέρουμε αν είναι κακοήθης. Θα πρέπει να κατεβούμε Αθήνα για επέμβαση......

- ... 

 

Σήμερα, μετά το απίστευτο χθεσινό σοκ, προσπαθώ να κάνω λίγο πιο "ήρεμες" σκέψεις. Παρόλα αυτά:

1. Οργή. Ατελείωτη οργή. Όσος χρόνος και να περάσει, οργή θα νιώθω. Αυτά τα πράγματα απλώς δεν πρέπει να συμβαίνουν. Δεν πρέπει. Δεν θέλω κανένα ογκολογικό νοσοκομείο για παιδιά. Δεν πρέπει να υπάρχει, δεν με ενδιαφέρει πώς θα γίνει, πρέπει να εξαφανιστούν όλα. 

2. Πολύ κλάμα, μέσα και έξω μου. Ούτε ενός έτους παιδάκι, λίγο μεγαλύτερο από εσένα, αγοράκι μου, ανήμπορο να κάνει οτιδήποτε, ανίκανο να συλλάβει καν τί του συμβαίνει. Δεν υπάρχει καμία απολύτως λογική σ' αυτό.

3. Δύο ώρες πριν, Σοφουλίτσα μου, τσακωθήκαμε γιατί δεν τήρησες την "συμφωνία" και δεν ήθελες να κοιμηθείς μετά τα δυο "βιγλία" που συμφωνήσαμε να διαβάσουμε! Πόσο βλάκας μοιάζω τώρα στα ίδια μου τα μάτια. "Δεν τήρησες την συμφωνία"...

4. Σήμερα το πρωί, αγοράκι μου, σε κουνούσα ελαφριά στον ήχο της μουσικής και (χαμο)γελούσες, φαφουτάκι μου! Χάνομαι στο χαμόγελό σου...

Να ψηφίσουμε: εγώ ψηφίζω ότι η μαμά είναι χταπόδι!!!

Να ψηφίσουμε (είναι και επίκαιρο!).
Όχι δηλαδή, εσείς παιδάκια μου, τί πιστεύετε; Δεν είναι χταπόδι η μαμά μας;
Πώς εξηγείται δηλαδή διαφορετικά το πεντάωρο ταξίδι στην Αθήνα (και άλλες τόσες για επιστροφή!) με το ένα χέρι να "βαβάζει" στην Σοφούλα και με το άλλο να κρατάει την πιπίλα του μικρού για να μην κλαίει;!! Και μάλιστα ενώ καθόνταν στα μπροστά και όχι στα πίσω καθίσματα (στα οποία κάποια στιγμή αναγκάστηκε να μεταφερθεί γλυστρώντας ... σαν χταπόδι).
Εντάξει, όχι πέντε ώρες σε αυτή την κατάσταση, αλλά ένα μεγάλο μέρος του ταξιδιού...
Το καλύτερο που έκανε όμως το χταποδάκι μας ήταν που ήθελε να ταΐσει τον μπαμπά (που οδηγούσε) με το ένα χέρι της, όταν αυτό έμεινε ελεύθερο κάποια στιγμή!!!
Γι' αυτό σας λέω παιδιά μου, και οχτώ πόδια (ε, χέρια εννοώ) να είχε η μαμάκα, θα τα χρησιμοποιούσε και τα οχτώ... Και θα ήταν και χαρούμενη για το ταξίδι μας!
Εγώ λοιπόν ψηφίζω: η μαμάκα είναι χταπόδι.-

Υ.Γ.: Η "γαμήλια" αιτία και οι εντυπώσεις από το ταξίδι σε επόμενο γραμματάκι.

Πολυμορφικό ψυγείο

Σοφουλάκι μου,

η αλήθεια είναι ότι αυτό το ψυγείο ποτέ δεν μου άρεσε.

Από την αρχή έκανε θόρυβο, ακόμη και όταν ήταν καινούργιο. Υποτίθεται ότι έσπαγε τον πάγο και για το λόγο αυτό κάθε βράδι γινόταν πάρτι από τους θορύβους... Έτσι είμαι και 'γω "no frost"! Αντε, μη πω τίποτα...

Παρ' όλα αυτά, του βρήκαμε την κατάλληλη "δουλειά": ζωγραφίσαμε πάνω του τον πίνακά σου!!!

Τριάντα κουτάκια, ένα για κάθε μέρα του μήνα, ώστε να κολλάμε πάνω σε κάθε κουτάκι ένα μαγνητάκι-υπερπαραγωγή (που ανακάλυψε η μανούλα) κάθε φορά που θα είσαι "υποδειγματική" αδερφούλα (φυσικά, με βάση τα στάνταρ του ... κ. Ζαμπούνη, τα οποία τηρούμε στο σπίτι μας!). Κοινώς, να μην τον ξυπνάς όταν κοιμάται, να μην του ζουλάς το χεράκι σαν να είναι κουκλίτσα και άλλα τέτοια παρόμοια, για τα οποία (ελπίζουμε ότι) χρειάζεσαι κίνητρο για να τα θυμάσαι.

Και φυσικά το έπαθλο στο τέλος του μήνα (με την μαμάκα είπαμε να "πιάσεις" τα 20 στα 30, αλλά εσύ δεν το ξέρεις) θα είναι ένα "βιγλίο": σου είπαμε ότι κάθε μήνα θα πηγαίνουμε στο βιβλιοπωλείο και ότι θα επιλέγεις μόνη σου όποιο "βιγλίο" θέλεις.

Μέχρι στιγμής πιάνει. Άντε, να δούμε τί άλλο θα σκεφτούν οι γονείς σου για να κερδίσουμε το μεγάλο μας στοίχημα.

Σοφία, τώρα θα πρέπει να με προσέχεις ακόμη περισσότερο για να αυξήσεις την βιβλιοθήκη σου!

Άλλαξε ο Μανωλιός...

Μωράκια μου,

η φίλη μας η Thalassenia μου έδωσε την ιδέα!

Μπήκε στον κόπο, προτείνοντας να αλλάξω το χρώμα στα γραμματάκια μου προς εσάς.

Κάθε πρόταση δεκτή (πολύ δε περισσότερο όταν είναι καλοπροαίρετη) και για το λόγο αυτό ο μπαμπάκας παιδεύτηκε (αρκετά είναι η αλήθεια γιατί είναι και άσχετος!) και το άλλαξε το χρώμα του blog.

Τώρα είμαστε (ή έτσι νομίζει ο μπαμπάκας) πιο "καρπουζένιοι"!

"Άλλαξε ο Μανωλιός..."

Μόνο η λατρεία μου προς εσάς μένει ίδια!

Άντε, σας αφήνω τώρα, να δουλέψω και λίγο.

Φιλιά 

Φουφουνητό

Μικρούλη μου,
δεν αντέχω να μην σου γράψω, αν και είμαι κομμάτια από το γράψιμο μέχρι τέτοια ώρα στο γραφείο...
Θα είμαι σύντομος όμως.
Σήμερα το μεσημέρι που γύρισα για να φάμε όλοι μαζί εσύ ήδη κοιμόσουν.
Όταν ξαπλώσαμε οι υπόλοιποι, εσύ αποφάσισες να ξυπνήσεις. Όχι που θα μας ρωτούσες!
Σε πήρα λοιπόν στο σαλόνι για να μην ξυπνήσεις την εξωγήινη αδερφούλα σου και για να ξεκουραστεί και η μανούλα λίγο (είπαμε, μία την έχουμε, πρέπει να την προσέχουμε).
Αλλά η δική μου η υπνηλία ήταν μάλλον πιο έντονη από την δική σου, γι' αυτό αυτοσχεδίασα πάλι: σε έβαλα να ξαπλώσεις στο μεγάλο μαξιλάρι στον καναπέ και ξάπλωσα δίπλα σου, αγκαλιάζοντάς σε.
Δεν πίστευα ότι θα μείνουμε έτσι (αγκαλίτσα) περισσότερο από 1-2 λεπτά, εσύ όμως μάλλον ηρέμησες από την αγκαλιά και άρχισες να "φουφουνίζεις" (είναι και λίγο κλειστή η μυτούλα σου)...
Ε, αυτό ήταν, "φουφουνητό" εσύ, "γλάρωσε" και ο μπαμπάκας με τον ρυθμό σου!!!
Αν και ξάπλωνα με επιφύλαξη, μη τυχόν και ξεχαστώ και σε ζουλήξω, αν και ήμουν ξαπλωμένος στραβά (γιατί αρχικά δεν υπολόγιζα ότι θα κρατήσει ώρα η αγκαλίτσα και μετά δεν ήθελα να κουνηθώ και να σε ξυπνήσω), κατορθώσαμε και οι δύο να πάρουμε ένα μικρό (έστω) υπνάκο!!! Τον πρώτο μας...
Σε φιλούσα στο μέτωπο όποτε ψιλο-γκρίνιαζες και ήταν υπέροχο που ηρεμούσες.
Όλο το απόγευμα σκεφτόμουν πόσο υπέροχα πιασμένος ήμουν από αυτόν τον ύπνο μας και χαμογελούσα! Να σαι καλά, αγοράκι μου. Μου έδωσες δύναμη σήμερα.
Σε φιλώ τώρα, μπας και ρίξω και λίγο βραδινό ύπνο... Που ξέρεις, μπορεί να συναντηθούμε στο σπίτι, εσύ για φαΐ και 'γω για ύπνο.
Αν όχι, καληνύχτα.
Υ.Γ.: Όταν η αδερφούλα σου κοιμήθηκε για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου ήταν ήδη 8 μηνών και πρέπει να ... λέρωσα την πάνα μου!!!

Παπαγαλάκια

Αγοράκι μου,

σήμερα μάλλον ξεκίνησαν οι κολικοί σου!

Ας ελπίσουμε πως όχι (γιατί η ελπίδα είναι αθάνατη, όχι απλώς πεθαίνει τελευταία...), αλλά η αλήθεια είναι ότι σήμερα ήταν η πρώτη φορά που κοπανιόσουν και έκλαιγες ακόμη και μετά το φαΐ, αντί να κοιμηθείς.

Ο ύπνος σου ήταν περιορισμένος κατά την διάρκεια της μέρας και ήθελες συχνά να είσαι στο στήθος της μαμάς (είπαμε, δεν είναι πιπίλα!).

Το μεσημεράκι όμως, μετά την έξοδο με τον φίλο του μπαμπά και το φαγητό (γιατί οι γονείς σου δεν πτοούνται από το γεγονός ότι είσαι μόλις 17 ημερών! Τί ανεύθυνοι γονείς! Τί κάνει ο εισαγγελέας...! Που είναι το κράτος!) δεν υπήρχε περίπτωση να κοιμηθείς.

Και επειδή μία μαμάκα την έχουμε και ξυπνάει και όλη την ώρα για γάλα (βλέπεις εμάς τα αγοράκια μας έχει αδικήσει η φύση σ' αυτόν τον τομέα), οφείλουμε να την προσέχουμε: σε πήρα λοιπόν από το κρεβατάκι σου και είπα στην μαμάκα να πάει να κοιμηθεί, ισχυριζόμενος δήθεν (ήθελα να πιω και δύο μπύρες ο έξυπνος πατέρας!) ότι εγώ δεν νυστάζω ούτως ή άλλως...

Καθόμουν λοιπόν στον καναπέ και σε κρατούσα στην αγκαλιά μου και στην αρχή ήσουν ακόμη ανήσυχος. Μετά όμως ο μπαμπάς σκέφτηκε το μεγαλείο των παπαγάλων και του ήρθε η ιδέα:

Μας σκέπασα και τους δύο με μία μικρή κουβερτούλα, επήλθε σκότος και επιτέλους ηρέμησες! 

Ενθουσιάστηκα τόσο (αν και δεν είμαι σίγουρος ότι η ηρεμία σου οφείλεται αποκλειστικά στην ευρεσιτεχνία μου, αλλά τέλος πάντων!) και σκέφτηκα να έχω και αποδείξεις:



(Από αριστερά προς δεξιά εμφανίζονται: στο βάθος αριστερά η κούκλα της αδερφής σου, δίπλα της το μαλλί του μπαμπάκα και η παγκοσμίου φήμης πλέον κουβερτούλα που μας έσωσε) 

Λίγο αργότερα, μετά τις εθιμοτυπικές φωτογραφίες των επισήμων, σε έβαλα στην καλαθούνα σου και κοιμήθηκες για κανένα δίωρο. Ζήτωωωωωωω!

Υ.Γ.: Να 'ναι καλά το σωτήριο είδος των παπαγάλων! Πρώτη φορά με βοήθησαν τα τόσα ντοκιμαντέρ που έχω δει! Πόσα μαθαίνεις από το "Animal Planet"....

Απολογισμός πρώτης εβδομάδας

Αύριο κλείνεις μία εβδομάδα στο σπίτι μας μικρούλη μου.
Για μένα ήταν χάλια η εβδομάδα, έπρεπε να ξενυχτάω στο γραφείο.
Πληρώνω τα σπασμένα της αρχής της σεζόν, αλλά και του ότι όλο το καλοκαίρι ήθελα να το περνάω με την αδερφούλα σου, την μαμάκα και σένα (την αγαπημένη μου κοιλίτσα, που εξαφανίστηκε!)...
Δεν πειράζει όμως, δεν το μετανιώνω με τίποτα. Περάσαμε ένα υπέροχο καλοκαίρι, ούτως ή άλλως είχα το μυαλό σ' εσάς, δεν μπορούσα να δουλέψω. Τώρα όμως δεν έχω επιλογή...
Και αυτό έχει ως συνέπεια να μην σε χαρώ και πολύ μέσα στην εβδομάδα.
Από Παρασκευή μεσημέρι όμως, σε κάτσιασα στα φιλιά!!!!
Όταν δεν έβλεπε η αδερφούλα σου (μην παίζουμε και με την ζήλια...), σε φιλούσα στο βελούδινο κεφαλάκι, στα μαγουλάκια, στο μέτωπο.
Και για να μην το ξεχάσω, μια και αναφέρθηκα στην ζήλια:
Το μεγάλο μας στοίχημα με την μαμάκα είναι να κατορθώσουμε να την "γλυτώσουμε" από πιθανά επεισόδια ζήλιας από την αδερφούλα σου. Μέχρι στιγμής πάει πολύ καλά το πράγμα, όμως το καλύτερο το έκανε το εξωγήινο (η αδερφούλα σου) το πρώτο βράδυ που σε φέραμε σπίτι και κοιμηθήκατε μαζί στο δωμάτιό σας:
Είχατε ήδη κοιμηθεί και κάποια στιγμή ξύπνησες με κλάματα (μάλλον πείνας), οπότε τρέξαμε με την μαμάκα για να σε πάρουμε, όταν αντικρίσαμε την μαγική εικόνα: η αδερφούλα σου, που είχε ξυπνήσει από το κλάμα σου, ήταν όρθια -μαστουρωμένη από την νύστα!- και, πιάνοντας τα κάγκελα του κρεβατιού της, σου έλεγε ήρεμα "μην κλαις μπεμπούλη, μην κλαις"!!! Και το έλεγε με τόση ζεστασιά και γλύκα που βγήκα από το δωμάτιο κυριολεκτικά με δάκρυα συγκίνησης.
Φαντάζομαι τι χαρά δίνει στους γονείς να βλέπουν τα παιδιά τους αγαπημένα μέσα στα χρόνια...
Άντε φάε τώρα και μετά ύπνο πάλι.

Υ.Γ.: Η (μελλοντική) νουνά σου είπε ότι το εξωγήινο θα σε θηλάζει σε λίγο...! Βολικοοοό....

Αχ αυτή η μυρωδιά...

Από όλες τις ανθρώπινες αισθήσεις η πιο έντονα αναπτυγμένη σε μένα είναι η όσφρηση.

Για την όραση ούτε λόγος, 6,5 βαθμοί μυωπίας. Για ακοή, κληρονομικό χάρισμα η ψιλό-κουφαμάρα (στην διαπασών η μουσική για να την χαρώ). Αφή μέτρια, με την γεύση αρκετά καλά.

Έτσι, πάντοτε παραπονιόμουν ότι η μεγαλύτερη κατάρα στην σύγχρονη Ελλάδα είναι να έχεις έντονη όσφρηση: πολλοί συμπολίτες μας δεν αγαπούν το μπάνιο ή τα αποσμητικά, ενώ αγαπούν τον συγχρωτισμό με άλλους (πολλούς κατά προτίμηση) ανθρώπους στον ίδιο (κλειστό κατά προτίμηση) χώρο!

Η αγαλλίαση όμως που σου χαρίζει η μοναδική μυρωδιά ενός νεογέννητου, την οποία, όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν είναι δυνατόν να την αλλάξω με καμία, σε αποζημιώνει για κάθε δυσοσμία που έχεις υποστεί μέχρι εκείνο το σημείο.

Ξαφνικά η έντονη όσφρηση γίνεται το τεράστιο δώρο!

Και αν το ευωδιαστό "γατάκι" που "νιαουρίζει" στην αγκαλιά σου είναι και δικό σου....

Καλή μας αρχή.

Υ.Γ.: Για κάποιους άλλους σήμερα ήταν η πρώτη ημέρα στο σχολείο. Για εμάς, η πρώτη ημέρα στο σπίτι. Για ... αγιασμό, ούτε λόγος φυσικά!

3070 κιλά. Να το αφήσω;

09.09.2010 - 13:40'.

Αφού έκανες τον πάντα γελαστό και ήρεμο Θωμά (τον γιατρό μας) να ιδρώσει και να εκνευριστεί, αφού δέθηκες και τέντωνες το σώμα σου σε θέση έκτασης (!!!) για να μην σε βγάλουν από την κοιλίτσα της μαμάκας, αποφάσισες να βγεις... Δηλαδή άλλοι το αποφάσισαν για σένα, μετά από 9+ μήνες! 

Σαν ποντικάκι είσαι αγοράκι μου!

Πρωτοτύπησες πάλι: είσαι το πρώτο νεογέννητο που έχω δει με τραβηγμένα τα μαλλιά στα δύο άκρα, υπό τύπον φαλάκρας!

Σαν να βλέπω τον παππού σου...

Αλλά το καλύτερο από όλα: όταν σε κρατάμε αγκαλίτσα εγώ ή η μανούλα, το κλάμα σταματάει αμέσως.

Το έχεις πιάσει το νόημα αμέσως...

Καλή μας αρχή.

Η τύχη του να είσαι άνθρωπος...

Κοριτσάκι μου,
είπα να αποφεύγω ανιαρά θέματα της επικαιρότητας σ' αυτά τα γραμματάκια μου προς εσένα, αλλά κάποιοι θέλουν να με τρελάνουν.
Άλλωστε, είναι δεδομένο ότι για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι θα πρέπει να βλέπουμε και τί γίνεται γύρω μας, έτσι δεν είναι κουκλίτσα μου;
Θα σου γράψω λοιπόν τί "βάβασα" και λίγες (ελάχιστες) σκέψεις μου πώνω σ' αυτό.
Έχουμε και λέμε: άκουσα χθες στο ραδιόφωνο (που όπως ξέρεις λατρεύω να ακούω) για την ιστορία κάποιου κυρίου ονόματι Νταν Μίλις από την (όχι και τόσο) μακρινή Αμερική.
Έτσι, διάβασα στο ηλεκτρονικό φύλλο της εφημερίδας "Τα Νέα", όπου προσέτρεξα, ότι:
"Αφήνει μπουκάλια με νερό στην έρημο για να μην πεθάνουν από την δίψα οι μετανάστες που προσπαθούν να τη διασχίσουν για να φτάσουν στις ΗΠΑ και καταδικάστηκε για ρύπανση. Το εφετείο ακύρωσε την περασµένη εβδοµάδα την καταδίκη του Νταν Μίλις.

Ο Νταν Μίλις είναι 31 χρόνων, γέννηµα - θρέµµα της Αριζόνας. Το 2008, ενώ έκανε πεζοπορία σ' ένα φαράγγι, βρήκε το πτώµα ενός κοριτσιού. Η 14χρονη Τζοσλίν από το Ελ Σαλβαδόρ ήταν η νεώτερη από τους 183 ανθρώπους που βρέθηκαν νεκροί εκείνη τη χρονιά στην περιοχή των συνόρων της Αριζόνας µε το Μεξικό. Είχαν υποκύψει στην εξάντληση από την αποπνικτική ζέστη. Φέτος έχουν βρεθεί µέχρι στιγµής στη Νότια Αριζόνα τα πτώµατα 214 ανθρώπων, πράγµα που καθιστά το 2010 µία από τις πιο φονικές χρονιές για τους µετανάστες που επιχειρούν να µπουν στο έδαφος των ΗΠΑ. Ο Μίλις είναι µέλος της οργάνωσης Νo Μore Deaths (Οχι Αλλοι Θάνατοι). Οι ακτιβιστές της οργάνωσης αυτής αφήνουν νερό και φαγητό στα µονοπάτια που ακολουθούν συνήθως οι µετανάστες. Η ανακάλυψη του πτώµατος της µικρής Τζοσλίν ενίσχυσε την πίστη του στην αξία της δουλειάς του, όµως λίγες ηµέρες αργότερα συνελήφθη από οµοσπονδιακούς πράκτορες, οι οποίοι του έκοψαν πρόστιµο για ρύπανση επειδή άφηνε τα µπουκάλια µε το νερό. Και αυτό παρά το γεγονός ότι το φορτηγάκι του ήταν γεµάτο µε χρησιµοποιηµένα, άδεια µπουκάλια που ο Μίλις και η οµάδα του είχαν µαζέψει από την έρηµο… Αντί να πληρώσει το πρόστιµο των 175 δολαρίων, ο Μίλις προσέφυγε σε οµοσπονδιακό δικαστήριο διακινδυνεύοντας ποινή φυλάκισης έξι µηνών και πρόστιµο 10.000 δολαρίων..." (τα υπόλοιπα στα Νέα). 

Όπως βλέπεις μωράκι μου γλυκό, στην πορεία της ζωής σου θα βρεθείς μπροστά σε διάφορα ανάλογα (απλά ή περίπλοκα) διλήμματα: ποιο είναι το σωστό, ποιο το λάθος...
Η απάντηση νομίζω ότι πάντοτε θα βρίσκεται μέσα σου, θα ξέρεις πολύ καλά (τουλάχιστον στην πορεία της ζωής σου) ποιο είναι το σωστό: το ανθρώπινο, αυτό που πηγάζει από σένα σαν άνθρωπο, που βγάζει τον καλύτερο εαυτό σου. Ανεξάρτητα με το κόστος και το τί πιστεύουν διάφοροι (αυτόκλητοι ή μη) δικαστές είμαι σίγουρος ότι θα βρίσκεις πάντοτε τον ανθρώπινο δρόμο σου, όπως ο Νταν Μίλις.
Δεν θέλω να σε πρήξω με περισσότερα ηθικοπλαστικά, δεν το 'χω καθόλου άλλωστε. Πιστεύω ότι τα καλύτερα μαθήματα θα σου τα δίνουμε με τον τρόπο ζωής μας, όχι με λόγια. Και 'μεις με την μαμάκα έτσι μεγαλώσαμε.
Εξάλλου, το είπαμε από την αρχή: έχεις το 50% της μαμάκας, δεν μπορεί να μη λειτουργείς ως ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Φιλάκια
και
καλώς να τον δεχτούμε (επιτέλους!)

Ποιήματα

Λοιπόν, ο "μπεμπούλης" σου δεν λέει να βγει (ώστε να μας "κλέψει" όλο τον χρόνο μας) και 'γω αποφάσισα να εκδώσω μία μικρή ανθολογία από τα καλοκαιρινά "ποιήματά" σου !

Ένα Σαββατοκύριακο στα τέλη του Ιουλίου είχαμε αποφασίσει να πάμε στην Ασπροβάλτα, στην θεία της μαμάκας, για να ξεφύγουμε από τον καύσωνα της πόλης και να τρέξεις με την ησυχία σου στα γρασίδια.
Έλα μου ντε, που μέσα στην εβδομάδα σου είχα δείξει το site του Αρκτούρου για να δούμε φωτογραφίες με αρκουδίτσες που τόσο σου αρέσουν... Και σου είχα υποσχεθεί ότι ο μπαμπάς και η μαμά θα πάρουν τηλέφωνο (κάααποια στιγμή) στους ανθρώπους που φροντίζουν τις αρκουδίτσες για να τις επισκεφτούμε.
Την επόμενη ημέρα:
- Μπαμπά, θα πάρουμε τηλέφωνο στους ανθρώπους;
- Σε ποιους ανθρώπους;
- Που φροντίζουν τις αρκουδίτσες...
Όχι που θα το ξεχνούσες!!!
- Σοφία, ξέρεις έχουμε ένα πρόβλημα: δεν έχουμε βενζίνη στο αυτοκινητάκι μας (είχαμε πράγματι πέσει στις απεργίες των μεταφορέων). Αν βρούμε να βάλουμε βενζίνη θα πάμε στις αρκουδίτσες, εντάξει;
- Εντάξει (η αλήθεια είναι ότι όταν σου εξηγούμε κάτι, πάντα συμφωνείς, σαν εξωγήινο που είσαι).
Μετά από δύο μέρες λοιπόν, μπαίνουμε στο αμάξι, σε δένουμε στο καθισματάκι για να ξεκινήσουμε για την Ασπροβάλτα. Η μνήμη όμως ξυράφι:
- Μπαμπά, έχει βενζίνη το αυτοκινητάκι μας...;!!!
Ε, δεν γυρνάς τώρα τα βενζινάδικα για να φουλάρεις να πας και μέχρι το Νυμφαίο;!
Φυσικά και πήγαμε τελικά...

Εκεί λοιπόν, στο Νυμφαίο (τί φανταστικό δροσερό ταξίδι για περίοδο καύσωνα!), μου πέταξες και μία από τις καλύτερές σου ατάκες.
Μάλλον, όταν ήσουν μικρότερη, σου λέγαμε "θυμάσαι Σοφία που ...." ή "θυμάσαι τον ....".
Από τότε λοιπόν έχεις την συνήθεια να μας πετάς διάφορα "θυμάσαι μαμά/μπαμπά που πήγαμε/που είχα ...".
Στο Νυμφαίο λοιπόν σε κρατάω από το χέρι (λόγω πλακόστρωτου) και μου πετάς:
- Θυμάσαι μπαμπά που πήγαμε στο νοσοκομείο για να με γεννήσει η μαμάκα!!!!!!
Κατόρθωσα μόνο να ψελλίσω:
- Δεν νομίζω να το ξεχάσω ποτέ αυτό, Σοφούλα μου...
Όταν λέω ότι είσαι εξωγήινο....

Και το τελευταίο (για να κλείσουμε για σήμερα, μπας και δουλέψω λίγο).
Στο αυτοκίνητο έχουμε κάνει συμφωνία να ακούμε με την μαμά ένα τραγούδι δικό μας και μετά να ακούς ένα τραγούδι δικό σου (στo 6θέσιο cd-player του αυτοκινήτου υπάρχουν τρία δικά μας και τρία δικά σου cd...).Τελειώνει το δικό μας και λες:
- Ένα δικό μου!
- Ναι, λέει η μαμάκα.
- Δίκιο έχω, αυτο-επιβεβαιώνεσαι!!!
Να δω πότε θα το καρφώσω πουθενά το αυτοκίνητο...

Ε-ε-έρχεται!!!

Καλό μας μήνα, κοριτσάκι μου!
Αυτόν τον μήνα θα έχεις και ... επισκέψεις.
Θα σε επισκεφτεί ο "μπεμπούλης", όπως τον λες, εκτός αν αποφασίσει να βγει -σε παγκόσμια πρώτη!- σε δέκα μήνες...
Νομίζω ότι ο ερχομός του μικρού και η αντίδρασή σου - στάση σου απέναντι στην αλλαγή αυτή είναι το μεγάλο μας στοίχημα. Αν κατορθώσεις να αντεπεξέλθεις και σ' αυτό χωρίς προβλήματα (όπως στον ύπνο, την πιπίλα, τις πάνες κλπ.), δεν ξέρω τί άλλο να πω. 

Όπως σου εκμυστηρευτεί κατά καιρούς, με βάση τα όσα μας λες και κάνεις όλη αυτήν την περίοδο, έχω την υποψία ότι ... έχεις εξωγήινο DNA, δεν είναι δυνατόν να είσαι 100% άνθρωπος!!!

Σε ρωτάω:

- Τί είσαι Σοφία; 

- Εξωγήινο, μου απαντάς ήδη!!!

Αν λοιπόν ξεπεράσουμε και αυτό το "θέμα" χωρίς (έντονες τουλάχιστον) ζήλιες προς τον μικρό ή εμάς, θα είναι δεδομένο: 

ΕΙΣΑΙ ΕΞΩΓΗΙΝΟ! 

Εγώ μαμάκα, είμαι από άλλο πλανήτη, από 'κει ψηλά!!!

Ρίχνω το βλέμμα στου προσώπου σου τα μήλα
δεν βρήκες μου 'πες το θεό μα δε σε νοιάζει
εγώ όμως βρήκα αυτό το κάτι που του μοιάζει
το λεν' αγάπη κι είναι στης καρδιάς τα φύλλα.

(ολόκληρο το -υπέροχο- κομμάτι εδώ)

Είναι αλήθεια κουκλίτσα μου -και μεγαλώνοντας θα το καταλάβεις- ότι ο μπαμπάς δεν έχει και την ... καλύτερη σχέση με την θρησκεία, τους θεούς (κάθε δόγματος) και κυρίως τους εμπαθείς θρησκευόμενους.
Μπορώ να σου πω και σε τί άλλο δεν πιστεύω, το σημαντικό όμως είναι να σου πω σε τί πιστεύω: Πιστεύω λοιπόν γενικά στους ανθρώπους και ειδικά στους ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ ανθρώπους.
Πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι οι "Θεοί" του καθενός μας, αυτοί μας δίνουν τύχη, αυτοί μας βοηθάνε στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας ή μας γεμίζουν στις εύκολες και βρίσκονται εκεί στην καθημερινότητά μας.
Γι' αυτό άλλωστε ο μπαμπάς, όταν είναι με τους φίλους του, τους πραγματικούς του φίλους, τους καλύτερους ανθρώπους που έχει γνωρίσει (και είναι λίγοι, μετά από χρόνιες δοκιμασίες), είναι σαν παιδάκι σε μαγαζί με καραμέλες, όπως λέει και η μαμά.

Υπάρχει όμως και ένας άλλος άνθρωπος, χωρίς τον οποίο ο μπαμπάς σου δεν θα μπορούσε (τα τελευταία 16 χρόνια) να σταθεί στον κόσμο. Ένας άνθρωπος, χωρίς τον οποίο οι φίλοι του μπαμπά λένε ότι είναι σαν χαμένος...
Και, όπως λέει συνήθως ο μπαμπάκας λατρεία μου, αυτός ο άνθρωπος είναι η "Θεά" του, η μαμάκα σου. Και πιστεύω ότι πράγματι έχω βρει "αυτό το κάτι που του μοιάζει" και το αισθάνεσαι και 'συ ότι υπάρχει ανάμεσα στους γονείς σου.
Γι' αυτό μας κοιτάζεις με γλύκα και χαμογελάς όταν αγκαλιαζόμαστε με την μαμάκα... Πόσο θα ήθελα να ξέρω τί σκέφτεσαι σε κάτι τέτοιες στιγμές!
Θέλω να πιστεύω πάντως ότι αυτές οι σκηνές αγάπης σου δίνουν συναισθηματική ασφάλεια και θα σε κάνουν έναν άνθρωπο με αισθήματα και ικανότητα να αγαπάς και να το δείχνεις. Γιατί, λατρεία μου, αν δεν το δείχνεις σ' αυτούς που αγαπάς, ο μόνος χαμένος είσαι εσύ...
Αυτά τα λίγα για τώρα.
Σε φιλώ όμως, για να δουλέψω λίγο και να επιστρέψω και σπίτι στις γυναίκες μου.

Θα μου ... "βαβάσεις";

"Μπαμπά, θα μου βαβάσεις αυτό;"

Κάθε τόσο (ανά μισάωρο το λιγότερο), έρχεσαι και μου ζητάς (ή στην μαμάκα) να σου "βαβάσουμε" ένα ... "βιγλίο" που κρατάς στο χέρι. Η σχέση σου με το διάβασμα, τα "βιγλία" σου και τα παραμυθάκια είναι πραγματικά πολύ όμορφη.

Όταν ήσουν λοιπόν λίγο πιο μικρούλα (πριν τα δύο σου δηλαδή, όχι τώρα που είσαι ... έμπειρη στην λογοτεχνία!!!), είχες έρθει πάλι να μου ζητήσεις να "βαβάσουμε" ένα παραμύθι, που νομίζω ότι ήταν με την κοκκινοσκουφίτσα ("Η Κοκκινοσκουφίτσα και ο τελευταίος λύκος").

Εγώ λοιπόν, επειδή αυτό το παραμυθάκι το είχαμε διαβάσει ήδη πριν από καμία ωρίτσα, αποφάσισα να σου πω ένα ... δικής μου έμπνευσης!

-Θέλεις να σου πω ένα άλλο παραμυθάκι;"

- Ναι (φυσικά).

-Ήταν, μία φορά και έναν καιρό, ένα αγοράκι, που το έλεγαν Βασίλη. Ο Βασίλης, όταν ήταν μικρός, είχε πάει σε ένα πάρτι, όπου κάποιος φίλος του του γνώρισε ένα κοριτσάκι, την Ελεωνόρα.

Κάποια στιγμή, αρκετή ώρα μετά, είδε την Ελεωνόρα να κάθεται μόνη της στο πάτωμα και να τρώει από ένα μπολ (πατατάκια έτρωγε, αλλά δεν στο λέμε!). Ο Βασίλης χάρηκε πολύ που είδε την κοπέλα να κάθεται στο πάτωμα, πάντοτε του άρεσε περισσότερο να κάθεται στο πάτωμα. Πήγε λοιπόν και κάθησε δίπλα στην Ελεωνόρα, αφού θυμήθηκε ότι την είχε γνωρίσει νωρίτερα.

Και αφού μίλησαν αρκετή ώρα, ο Βασίλης ρώτησε την Ελεωνόρα:

- Θέλεις να μου δώσεις το τηλέφωνό σου για να σε πάρω να βγούμε για κανά καφέ;

Και η Ελεωνόρα:

- Ναι, δεν θα είχα πρόβλημα! (Πολύ ωραία απάντηση, από τότε γελάνε οι δυο τους μ' αυτήν!!!)

- Θα ήθελες, ή δεν θα είχες πρόβλημα;

- Εεε, θα ήθελα.

Έτσι, ο Βασίλης και η Ελεωνόρα βγήκαν έξω (δύο-τρεις φορές) και έγιναν ζευγάρι. Αγαπούσε πολύ ο ένας τον άλλον και ήταν πολλά πολλά πολλά χρόνια μαζί, ώσπου αποφάσισαν ότι θέλουν να κάνουν ένα γλυκό παιδάκι, για να του δίνουν και σ' αυτό λίγη (τί λίγη δηλαδή...) από την αγάπη τους. Η Ελεωνόρα λοιπόν απέκτησε κοιλίτσα και μέσα σ' αυτήν μεγάλωνε το μικρό μωράκι τους, ώσπου μία μέρα πήγαν στο νοσοκομείο για το γεννήσουν.
Όταν έφεραν στον Βασίλη την μικρή κορούλα του, του κόπηκε η ανάσα...

Το μικρό μωράκι μεγάλωνε και μεγάλωνε και ήταν πολύ καλό και όμορφο κοριτσάκι. Ο Βασίλης και η Ελεωνόρα το αγαπούσαν "από δω ως τον ουρανό και πάλι πίσω" και χαίρονταν πάρα πολύ που έβλεπαν πόση ζεστασιά ανέπτυσε το κοριτσάκι τους.

Και, από τότε, έζησαν αυτοί ακόμη πιο καλά και εμείς ακόμη καλύτερα.

Το παραμυθάκι αυτό, που ίσως να ξεκίνησε πριν 16-17 χρόνια (έχω χάσει τον λογαριασμό), στο λέω σήμερα ξανά για να σου πω εν τέλει το εξής: είμαστε πολύ τυχεροί (και κυρίως εγώ) που ο Βασίλης πήγε σε 'κείνο το πάρτι!!!

Αν δεν είχε πάει, δεν θα είχε γνωρίσει την Ελεωνόρα, που είναι Η γυναίκα της ζωής του.

Και συ, λατρεία μου, δεν θα είχες αυτήν την υπέροχη μαμάκα.

Αυτά -ή περίπου αυτά- σκεφτόμουν χθες λατρεία μου, όταν έβλεπα και κυρίως άκουγα πόσο όμορφα σου μιλάει και σου συμπεριφέρεται αυτός ο άνθρωπος, Η γυναίκα της ζωής μου, η μαμάκα σου. Δεν εκνευρίζεται σχεδόν ποτέ (βέβαια, αν την εκνευρίσεις...), σου μιλάει με απίστευτη γλύκα και ατελείωτη υπομονή, μπαίνει στην θέση σου και προσπαθεί να σε κερδίσει με τον διάλογο και όχι με απόλυτα "έτσι θέλω". Είναι πολύ δύσκολος αυτός ο δρόμος, ειδικά για ένα παιδάκι 2 ετών, πολύ δε περισσότερο που έχεις και μία ... κληρονομική τσατίλα (από μένα, μην τα ξαναλέμε!!!). Με αυτόν τον τρόπο όμως (που εγώ απλώς παλεύω να εφαρμόσω), έχουμε κατορθώσει να σε κάνουμε ένα πολύ συζητήσιμο κοριτσάκι, που ευτυχώς επεξεργάζεσαι πολύ αυτά που σου λέμε.

Με αυτό το γραμματάκι μου όμως, δεν ήθελα να σου πω πόσο φανταστικό κοριτσάκι έχεις γίνει (αυτά στα είπα στα προηγούμενα και προφανώς και στα επόμενα γραμματά μου), αλλά πόσο πολύ, από αυτό που είσαι και θα γίνεις, το οφείλεις στην γλυκύτατη μανούλα σου.

Πόσο τυχεροί είμαστε που πήγε ο Βασίλης σε κείνο το πάρτι...

Γυρίσαμε (γεμάτοι)!

Ξυπνάς και γίνεται η ζωή απ' την αρχή,

ξυπνάς και γίνομαι παιδί.

Στο μικρό σου χέρι, μια πεταλούδα οι αιώνες.

Οι κύβοι πέφτουν και γελάς που σε κοιτώ,

χρώματα γύρω σου παντού.

Φεγγοβολάς κι ανθίζεις,

άξιζε να ζήσω να σε δω...

(Αλκίνοος Ιωαννίδης, τραγούδι "Παιδί", δίσκος "Νεροποντή").

Είχα διαβάσει με την μαμάκα σου ένα άρθρο σε ένα περιοδικό, όταν ακόμη ήσουν λίγων μηνών ή σχεδόν ενός έτους - δεν θυμάμαι καλά, αλλά δεν έχει σημασία.

Στο άρθρο εκείνο, μία νεαρή μητέρα ανέφερε ότι με τον πατέρα του παιδιού τους συνήθιζαν να ξενυχτούν (παλιά και η μαμάκα μας μπορούσε...) και να πίνουν (τώρα μάλιστα!) στις διακοπές τους, χωρίς να υπολογίζουν ούτε που θα μείνουν, ούτε τί θα πάρουν μαζί τους, παρά λίγα μόνο ρούχα και φυσικά το μαγιό τους. Με την γέννηση του παιδιού τους -συνέχιζε το άρθρο- οι διακοπές τους ισοδυναμούσαν με μικρή "Μικρασιατική καταστροφή", όπως χαρακτηριστικά την αποκαλούσε η αρθρογράφος.

Κανονικός ξεριζωμός, από βραστήρες μέχρι παρκοκρέβατο και από κουκλάκια μέχρι σακούλες με πάνες, αλλά κι άλλα, κι άλλα... Κατέληγε όμως στο άρθρο η μαμά-συντάκτρια ότι όλα αυτά δεν είχαν καμία απολύτως σημασία και η όποια κούραση διαγράφηκε άμεσα όταν είδε την φατσούλα του μικρού τους, μόλις ήρθε σε επαφή με το νερό!

Θυμάμαι ότι χαμογελούσα την ώρα που διάβαζα τις τελευταίες γραμμές του άρθρου, αλλά και πολύ μετά.

Όσον αφορά σε μας, από την πρώτη στιγμή, από το μαιευτήριο ακόμη, από τις πρώτες ώρες της ζωής σου, κατάλαβα σχεδόν ως αυτονόητο-δεδομένο (χωρίς καν να διανοηθώ να βαριαναστενάξω!!) ότι ο νέος ρόλος μου περιελάμβανε και το κουβάλημα ως συστατικό στοιχείο του!

Ως νέος μπαμπάς κουβαλάς από γλάστρες μέχρι σακούλες ... με παιδικά ρουχαλάκια (στην καλύτερη περίπτωση!) ή με ογκώδη παιχνίδια (στην χειρότερη)! Πάντως το χειρότερό μου ήταν οι γλάστρες.

Το κουβάλημα οδηγείται στο αποκορύφωμά του την περίοδο του καλοκαιριού και ειδικά των καλοκαιρινών διακοπών. Τότε είναι που η ζέστη (την οποία ο μπαμπάκας απεχθάνεται όπως οι γάτες το νερό...) συμμαχεί με το σύνολο των απαραίτητων, εντός ή εκτός εισαγωγικών, που πρέπει να κουβαλήσει ο μπαμπάκας (κυρίως ή κατά το μεγαλύτερο μέρος τους), πολύ δε μάλλον τώρα, που η μαμάκα μεταφέρει στην κοιλίτσα της και τον "μπεμπούλη", όπως λες τον αδερφούλη σου.

Εμείς μάλιστα κάνουμε χειρότερα από την αρθρογράφο: μεταφέρουμε ακόμη και στρωματάκι ειδικά κατασκευασμένο για το παρκοκρέβατό σου!!! Να 'ναι καλά το νέο τεράστιο "αυτοκινητάκι" μας, που αγοράσαμε ειδικά λόγω του ερχομού σου...

Βέβαια, εμείς δεν μπορέσαμε να διακρίνουμε στο προσωπάκι σου την έκφραση χαράς σου όταν πρωτομπήκες στην θάλασσα, γιατί οι τρελοί οι γονείς σου σε έβαλαν στην θάλασσα μόλις είχες κλείσει τους τρεις μήνες της ζωής σου (όταν λέω ότι καμιά φορά θα μας κυνηγάει ο Εισαγγελέας...)!!! Μάλλον το σοκ σου ήταν μεγάλο εκείνη την πρώτη ημέρα, αν και στην συνέχεια (σιγά να μην πτοούμασταν - 10 συνεχόμενες ημέρες "κολυμπούσες" στην αγκαλιά μας) συνήθισες ακόμη και τις βουτιές που κάναμε αγκαλίτσα!!!

Όμως κουκλίτσα μου, στις τρεις του Αυγούστου πήρα για πολλοστή φορά την υπέροχη "επιβράβευση" του να είσαι γονιός - μία από αυτές τις υπέροχες στιγμές που μας προσφέρετε σχεδόν καθημερινά:

Σου είχαμε αγοράσει φέτος για τις διακοπές μας ένα καινούργιο σωσίβιο-γιλέκο, από αυτά που σας βοηθάνε να επιπλέετε. Στην αρχή δεν ήθελες να το φορέσεις, όταν όμως τελικά (και μετά από διαπραγματεύσεις-αυτές σε ποια ηλικία παύουν να είναι αναγκαίες;;;;) μπήκαμε στην θάλασσα και σε άφησα σιγά-σιγά ελεύθερη, χωρίς να σε κρατάω καθόλου, άρχισες κυριολεκτικά να ουρλιάζεις από έκσταση!!!

Ούρλιαζες και γελούσες σαν να έκανες ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο...

Και ήταν ΥΠΕΡΟΧΗ η αίσθηση του να είμαι δίπλα σου και να το βιώνω αυτό.

Να ζήσεις λουλούδι μου, να μας προσφέρεις κι άλλες τέτοιες "πρωτογενείς" συγκινήσεις...

Φιλάκια.

Υ.Γ.: Ήταν τόση η χαρά μου εκείνη την ημέρα, που το γραμματάκι μου αυτό σου το έγραψα την ημέρα εκείνη (αργά το βράδυ δηλαδή και αφού είχατε κοιμηθεί με την μανούλα σου) στο κινητό μου, για να αποτυπώσω όσον το δυνατόν περισσότερο αυθεντικά και άμεσα τις σκέψεις μου. Σήμερα, μετά την επιστροφή μας από την "θάλασσα", απλώς το δημοσιεύω.

Πάντα οι γονείς φταίνε

Δεν μπόρεσα να σου γράψω τίποτα από την Δευτέρα και μετά, λατρεία μου.

Η αλήθεια είναι ότι την Τρίτη το βράδι είχαμε ένα επεισόδιο, από αυτά που ο μπαμπάκας ονομάζει "Εξορκιστής".

Βλέπεις, εκτός από το 50% που διαθέτεις από την μαμάκα, έχεις κατορθώσει να συγκεντρώσεις και τα "καλύτερα" γονίδια του μπαμπάκα: ένα από αυτά (το χαρακτηριστικότερο!), τα ..."κληρονομικά" νεύρα του.

Μπορεί με την μαμάκα να το περιγράφουμε (στους φίλους και όχι σε σένα φυσικά) με χιούμορ και μονολεκτικά να αναφερόμαστε στις σκηνές αυτές ονομάζοντάς τες "Εξορκιστή" (θα την δούμε μαζί κάποια στιγμή στο μέλλον αυτήν την ταινία και μάλλον θα γελάμε όταν η "δαιμονισμένη" θα γυρίζει το κεφάλι της όταν μπαίνει στο δωμάτιο ο εξορκιστής!), αλλά η αλήθεια είναι ότι μόνο το κεφάλι σου δεν στριφογυρίζεις όταν νευριάζεις, μωράκι μου!!!

Είναι αλήθεια βέβαια ότι, μετά από ώρες διαβάσματος (μιλάμε για πολλά βιβλία!), έχουμε κάνει σοβαρότατες προόδους και κυρίως έχουμε κατορθώσει να προσαρμόσουμε την "τακτική" μας απέναντί σου (με εντυπωσιακά αποτελέσματα από πλευράς σου), παρόλα αυτά όμως, ο μπαμπάκας προχθές το χειρίστηκε παντελώς λάθος. Μάλλον το 50% σου (αυτό του μπαμπάκα...) συνάντησε το 100% μου, το οποίο έχω κατορθώσει εδώ και έτη να καταχωνιάσω... Ή μάλλον, έτσι πίστευα!

Δεν είναι δυνατόν όμως να πεισμώνεις με ένα παιδάκι που πεισμώνει, εκτός αν είστε συνομήλικοι!! Που -και στην περίπτωση πεισμώνεις εσύ με ένα παιδάκι που είστε συνομήλικοι- θα ονειρευόμουν η εξέλιξη των ειδών να με ξάφνιαζε θετικά και εσύ κουκλίτσα μου να αντιδρούσες χωρίς εμπλοκή από το 50% μου.

Το δεδομένο λοιπόν είναι ένα (στο οποίο, παρά το γεγονός ότι είμαι "μικρός" μπαμπάς -μόνο σε διάρκεια, δυστυχώς- έχω καταλήξει ότι ισχύει σχεδόν σε κάθε περίπτωση): σε κάθε "διένεξη" με εσάς (τα φώτα της ζωής μας), την ευθύνη την έχουμε εμείς, οι γονείς.

Είτε κάναμε κάτι λάθος, είτε δεν προλάβαμε να κάνουμε το σωστό πριν δημιουργηθεί το πρόβλημα... Είναι όμως δεδομένο, πάντα εμείς φταίμε, ό,τι και να σας λέμε, εμείς ή άλλοι, οι γνωστοί (τηλεοπτικοί ή μη) κατήγοροι των νέων, της "καντάντιας" τους κλπ...

Την Τρίτη το βράδι λοιπόν κουκλίτσα μου, ο μπαμπάκας έκανε ένα ακόμη λάθος, ένα από τα πολλά που θα κάνει μαζί σας, όσο μεγαλώνετε... ΣΥΓΓΝΩΜΗ.

Μαθαίνει όμως και ο μπαμπάκας.

Βλέπεις, όταν πηγαίναμε η μαμάκα και εγώ στο σχολείο, δεν είχαμε μάθημα για το πώς θα γίνεις καλός γονιός. ΕΥΤΥΧΩΣ όχι, γιατί τότε θα είχαμε καταστρέψει στα σίγουρα την γενιά σου...

Και επίσης, πρέπει να ξέρεις ότι, όσα βιβλία και να διαβάσουμε, πάντοτε μέτριοι μαθητές θα είμαστε, καθώς πάντοτε οι απαιτήσεις του μαθήματος διευρύνονται, μεταβάλλονται, εμπλουτίζεται το πεδίο γνώσης και πάει λέγοντας...

Πριν κλείσω, έχω να σου και δύο ακόμη πραγματάκια:

Πρώτον, ότι ελπίζω να μην πέσει αυτό το γράμμα στα χέρια του (ή του αδερφούλη σου) κατά την διάρκεςια της εφηβείας σας... Την βάψαμε!

Δεύτερον, ότι μετά τον καβγά μας έκανα δύο ώρες για να κοιμηθώ από τις τύψεις...

"Έγινε χαμόςςς"

Κουκλίτσα μου!

Χθες το απόγευμα γυρίσαμε από το Παρασκευοσαββατοκύριακο στην Θάλασσα (έτσι λες όλα τα μέρη που πάμε το καλοκαίρι, ακόμη κι αν ξέρεις το τοπωνύμιό τους). Ο μπαμπάς πλέον το κλείνει το "μαγαζί" και φεύγει με τις γυναίκες της ζωής του για να τις χαρεί.

Χθες το απόγευμα λοιπόν περιέγραφες (μόνη σου, στον εαυτό σου και λίγο στους "θεατές" σου...) τις βουτιές που έκανες στην άκρη της θάλασσας και έλεγες, κουνώντας το χεράκι σου με περισσή γλύκα: "έγινε χαμόςςς" (τόνιζες και το ςςς)! Το πρωί μάλιστα μου έλεγες ότι και ο μπεμπούλης θα κάνει βουτιές, θα του μάθεις εσύ!!!

Αναρωτιέμαι, εσύ είσαι πολύ έξυπνο ή εμείς είμασταν πολύ "καθυστερημένοι" στην ηλικία σου; Είσαι δύο ετών και με τρελαίνεις με αυτά που ακούω!

Σε χάζευα όλο το τριήμερο (δυστυχώς τότε έχω το χρόνο να σε παρατηρώ πιο ήρεμα, αν και το "παλεύω" κι αυτό για να αλλάξει) να μιλάς ακατάπαυστα, να κουνάς τα χεράκια σου με νάζι, να ξεχειλίζεις από γλύκα και ζεστασιά...

Κανονικά, θα έπρεπε να αναρωτιώμουν που την βρήκες τόση ζεστασιά. Ξέρω όμως: είναι από το "καλό" 50%, της μαμάκας σου!!!

Σου το έχω ξαναγράψει (αλλού, πιο "συμβατικά") ότι είμαι σίγουρος για το ποιόν σου: έχει ένα φανταστικό 50% που θα επικρατήσει.

Λατρεία μου, δεν σε χορταίνω. Μέσα στην εβδομάδα δεν μπορώ να σε χαρώ όσο θέλω. Σε βλέπω λίγο το μεσημέρι και λίγο (σπάνια) το βράδι. Περνάμε όμως ένα τριήμερο μαζί και μου παίρνεις το μυαλό. Και σε μία εβδομάδα, που θα πάμε "Θάλασσα" για ένα δεκαήμερο, θα "γίνει χαμόςςς"...

Σ' αφήνω όμως τώρα για να επιστρέψει ο μπαμπάς "στην δουλίτσα", όπως λες και 'συ.

Ποιος θα το περίμενε... (σίγουρα πάντως όχι εγώ!)

Το δηλώνω εξ αρχής: είμαι παντελώς (και απελπιστικά!) άσχετος με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και το internet!

Μάλιστα, κάποτε (όποτε χαλούσε κάτι στο "χαζοκούτι" και έπρεπε να δουλέψω βιαστικά) φώναζα ότι οι υπολογιστές είναι "του Σατανά" (αν και δεν πιστεύω στην ύπαρξή του...).

Επίσης, δηλώνω εξ αρχής, ότι δεν τα πάω καθόλου καλά και με το γράψιμο: πρέπει να είμαι από τους λίγους (εάν όχι ελάχιστους) Έλληνες που δεν έχουν γράψει ποτέ, τίποτα.

Ούτε ένα τόσο δα ποιηματάκι, όταν ήμουν έφηβος, νέος (που δεν είμαι πια...) κλπ.

Είμαι πλήρως άμουσος, ίχνος τέχνης δεν διατηρώ μέσα μου, τουλάχιστον όχι για την δημιουργία της, διότι για την εκτίμηση κάποιων μορφών της, μάλλον κρυφο-επαίρομαι ότι "το κατέχω".

Θα μου πεις τώρα, γιατί τότε αποφάσισες "στα γεράματά" σου να γίνεις blogger;

Και μάλιστα κάθεσαι στο γραφείο μέχρι αυτήν την ώρα για να γράψεις...

Κι εγώ γιατί, μετά από όλες τις ανωτέρω δηλώσεις, να σε διαβάζω;

Δύο οι λόγοι (που αποφάσισα να γράψω, όχι για να με διαβάζεις):

Πρώτον, η πριγκιπέσσα μου, που ήρθε στη ζωή μας πριν δύο και κάτι χρόνια και με έχει κάνει να βλέπω την ζωή αλλιώς. Δεν ξέρω γιατί, αλλά νομίζω ότι πρέπει να μοιραστώ (έστω και μόνο με τον εαυτό μου, με την μορφή της αυτο-εξομολόγησης) τα συναισθήματά μου για την μικρή μου κορούλα (και σε λίγο καιρό και για τον μικρό αδερφούλη της), γιατί είναι φορές που τα νιώθω να με κατακλύζουν και πιέζουν για να βγουν - έστω και άγαρμπα.

Δεύτερον, το πρόωρο και σχετικά πρόσφατο "φευγιό" του "Καρπουζοκέφαλου", που, όσο περνάει ο καιρός, επιβεβαιώνεται το συμπέρασμά στο οποίο είχα καταλήξει λίγο μετά την εφηβεία μου (μετά από μικρο-αρνήσεις): ήταν ένας από τους πιο ωραίους τύπους που μπορούσες να έχεις στην ζωή σου, πόσο μάλλον να σε μεγαλώσει.

Δυστυχώς, σε θέματα υγείας ήταν ... "Καρπουζοκέφαλος", αν και δεν ξέρω την ακριβή έννοια που έδινε στον όρο αυτό, πάντα όμως πίστευα ότι εμπεριείχε και την ξεροκεφαλιά! Το αστείο είναι ότι έτσι με φώναζε κι εμένα...

Έφυγε λοιπόν ελάχιστες ημέρες πριν μάθουμε για την κυοφορία του δεύτερου εγγονού του, που ίσως να τον "κρατούσε" λίγο ακόμη, αν και μάλλον όχι για πολύ...

Είχε, βλέπεις, αυτό που ο κόσμος φοβάται να ονομάσει και το λέει με όλα τα άλλα ονόματα, εκτός από το δικό του: "αρρώστια", "κακό", "κακή αρρώστια", "επάρατη"¨(οι πιο ... λόγιοι!)! Μόνο "ουστ" δεν την λένε, λες και, αν δεν πεις ΚΑΡΚΙΝΟ, θα εξαφανιστεί από προσώπου γης, δεν θα αποκτήσεις ποτέ, ή λες και, αν το πεις με το όνμομά του, θα κολλήσεις και 'συ!!!

Ο Καρπουζοκέφαλος λοιπόν έφυγε πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων από ΚΑΡΚΙΝΟ, και όχι από την "κακή αρρώστια".

Και το σίγουρο είναι ότι έζησε όπως ακριβώς ήθελε, δυστυχώς όμως χωρίς μέτρο για την υγεία του. Κρατάω όμως μόνο τα υπέροχα στοιχεία του (όπως κάνουμε με όσους αγαπάμε και φεύγουν), που ήταν ούτως ή άλλως κατά πολύ - πάρα πολύ - περισσότερα.

Και είμαι σίγουρος ότι τα παιδιά μου θα είναι πανευτυχή αν του μοιάσω ως πατέρας, έστω και στο ελάχιστο...

Όταν μεγαλώσεις μικρή μου, θα καταλάβεις πόσο άτυχη ήσουν που τον έζησες τόσο λίγο και πόσο τυχερή, γιατί μου έδωσε όση (ή - εν πάσει περιπτώσει- την περισσότερη από την) ζέστη που θα λάβεις στην ζωή σου από μένα.

Φιλάκια λοιπόν μικρή μου πριγκιπέσσα, σου είπα πολλά και ασυνάρτητα για πρώτη μέρα.

Με περιμένει και η μανούλα σου στο σπίτι (εσύ θα κοιμάσαι, ως συνήθως...).